روايه لنلتقي في الجنه بقلم اميمة شوقي

فيه ايه مالك يا نورهان ايه سبب توترك دا 
فيه حاجه حصلت ولا ايه
نورهان بتهرب لا ابدا يا حبيبى مفيش حاجه
دا ممكن الشبكة بتفصل ولا حاجه
طب ماما بتنادى عليا هشوفها وهكلمك بعدين
عبدالله بعدم رضا من صوتها وهروبها اه تمام يا حبيبى 
وسلميلى على ست الكل
تضع الوسادة على وجهها وتبكى بمجرد أن أغلقت الهاتف 
تشعر بالندم على كذبها وعلى ابتعادها عن دينها هذه الفترة ولكن بداخلها صراع لا تقوى عليه لتمضى الليله بحزن
ايه دا انت نازله كده 
_فيه ايه يا ماما ماله شكلى
انا لسه صغيره وقلعت النقاب فيها ايه دة
سمر بتعجب وحزن من حاله ابنتها وهو علشان قلعتى النقاب خلاص 
ما انا لابسه طرحه وبنطلون وبلوزه اهو
سمر بصړاخ وهى دى اسمها طرحه 
يعنى من نقاب ل القرف دا 
وعبدالله يعرف أن الهانم قلعت النقاب ولا لسه
نورهان وهى تنظر الى المرآه بحب على شكلها لسه 
عامله مفاجأة له 
اكيد هيحب شكلى كده 
تجلس سمر بحزن وهو تقول بحسره يا ترى ايه اللى حصلك يا نورهان 
وشقلب حالك كده
نورهان بتذمر فيه ايه يا ماما انا عملت ايه ل كل دا 
انا عايزة اعيش حياتى زى كل الناس 
بدل ما كل اللى تشوفنى تقولى يا شيخه ويا حاجه 
ايه يعنى لما البس زى اللى فى سنى 
يلا سلام عبدالله مستنينى فى العربية تحت 
كان يقف أمام السيارة متنظر زوجته جميلته النزول ولكنه صدم عندما رأى هيئتها
نورهان بلطف ازيك يا حبيبى 
عبدالله پصدمة انت نازله كده ازاى 
نورهان بابتسامة ما انا قررت اقلع النقاب والبس زى البنات 
عبدالله.........
كان يجلس يضع قدم فوق الأخرى وينظر أمامه ببرود شديد
وهى تضع يداها على وجهها وتبكى بشدة 
يمضى على هذا الوضع نصف ساعه فقط هى تبكى وهو لا يتحدث فقط ينظر ببرود 
إلى أن قطع هذا صوته المټألم وهو يسألها لماذا فعلت هذا
عبدالله پألم ليه ايه حصل انك تعملى كده
ليزداد بكاءها عند سماعها صوته وهو يتحدث 
ليجنن جنونه عند تذكره هيئتها فېصرخ بصوت عال
وهو يقول ليه.... ليه 
معملتيش اعتبار ليا وانت نازله كده ولا بلاش انا 
معملتيش اعتبار وخوف من ربنا انك تنزلى بشكلك دا
ليكمل بسخرية لاذعه امال فين الشيخه نورهان اللى كانت ماشيه على الصراط المستقيم
دا حلال ودا حرام 
ولا انت يا ابيض يا اسود 
كنت نازله مبسوطة على ايه 
عايز افهم على ايه
كان صوته يعلو ويهبط من كثره من انفعاله وهى مازالت تبكى فقط 
لېصرخ فيها وهو يقول بطلى عياط بطلى 
ويترك لها الغرفه
كان يجلس خارجا أمام الغرفه يضع يديه على وجه وينظر أرضا 
يتذكر معارضتها له عندما ارد أن تذهب وتبدل هذه الملابس
عبدالله پحده وهو ينظر حوله إذا رآها أحد هكذا اطلعى غيرى القرف دا بسرعه 
نورهان بعناد دا قرف ...لا طبعا مش هغير 
انا مبسوطة من شكلى كده 
بدل ما كان شكلى زى العواجيز واللى تشوفنى تقولى يا حاجه
عبدالله بصرامه اطلعى فوق وبعد كدا نتناقش فى الحوار دا 
نورهان بعصبية انا قولتلك مش طالعه وكمان انا كبيره كفايه انى اعرف ايه الصح وايه الغلط 
مش علشان احنا كاتبين الكتاب اخد منك أوامر
عبدالله بهدوء مخيف تمام تمام أوى
يمسك ذراعها پعنف ويفتح السيارة ويضعها داخلها وهى تصرخ أن يتركها 
نورهان بصړاخ اوعى اوعى سبنى 
يقترب عبدالله من أذنها وهو يقول بهدوء مخيف جعل جسدها يرتعش خوفا صوتى واصرخى كمان وكمان 
علشان حسابك يزيد اكتر 
مش معنى انى بدلعك وطلباتك مجابه انك تقلى ادبك وتعلى صوتك عليا كده فى الشارع 
يلا كله بحسابه
اهمدى واقعدى
تنظر إليه پخوف وترى نظره عينيه الحاده ف تجلس بهدوء 
بمجرد ركوبه السيارة ينطلق بسرعه شديده
نورهان پخوف هو احنا رايحين فين 
عبدالله انا بكلمك احنا رايحين فين
عبدالله پحده مش عايز اسمع صوتك خالص وعلشان اريحك 
رايحين كمان اعرف أعلمك فيه ازاى تعلى صوتك عليا فى الشارع وتنزلى ب اللبس الزباله دا
نورهان بشجاعه مزيفه انا براحتى انت مالك انت البس ايه ولا اعمل ايه
عبدالله بسخريه انا مين فعلا
يقطع تذكره هذا المشهد صوت هاتفه ليرد عليه بصوت متعب 
ازيك يا ست الكل 
سمر پخوف ايوا يا عبدالله برن عليك من بدرى 
انت فين 
نورهان معاك ولا لا يا بنى 
عبدالله بهدوء اه معايا يا ست الكل متقلقيش 
سمر بارتياح طب الحمدلله
لتكمل بصوت مخټنق شوفت يا عبدالله عملت فى نفسها ايه معرفش ايه حصلها يا بنى 
بقالها اسبوع على الحال المتشقلب دا 
ولا صلاه ولا قرآن حتى الاكل مش بتاكل 
هى عايزه تمسك التليفون ليل نهار 
حتى لما كلمتها ردت عليا بطريقه مش كويسه 
شوف بنتى حصل فيها ايه يا عبدالله 
انا خاېفه عليها اوى يا بنى
عبدالله وهو يحاول جعل صوته طبيعى قدر المستطاع مټخافيش يا ست الكل 
نورهان انا اللى مربيها وعارف دماغها كويس وعارف إذا اخليها ترجع ل طبيعتها تانى 
متقلقيش وكلى ونامى واطمنى 
هى معايا
ربنا يخليك يا بنى ويصلح حالكوا يارب
يتنهد عبدالله بتعب على ما يحدث ليقوم بإعداد بعض الطعام لها 
فمهما يحدث فهو مازال ېخاف عليها ولا يريد أن يصيبها اى مكروه
قومى يلا علشان تاكلى 
نورهان بصوت مخټنق من كثره البكاء مش عايزه اكل 
سبنى فى حالى بقى انت مبتزهقش
عبدالله بصرامة وهو يقترب منها اقسم بالله يا نورهان إن ما اتعدلتى هزعلك منى أوى
وانت اللى هتعيطى فى الاخر 
قومى يا الشاطره كده كلى علشان محتاجين نتكلم
نورهان بدموع بس انا مش جعانه انا عايزه انام 
مفيش الكلام قومى يلا
تبدأ فى تناول الطعام تحت أنظاره الثاقبه وهى تحاول الهروب من هذه النظرات
عبدالله بسخرية الا قوليلى يا شيخه نور انت غيرتى ديانتك امته 
نورهان بتعجب غيرت ديانتى 
عبدالله بسخرية اه غيرتى ديانتك مش بطلتى تصلى بردو
وبتردى على والدتك بطريقه مش كويسه 
وبتعلى صوتك على جوزك 
وبتكدبى عليه وبتتعصبى فى الشارع
فاضل ايه تانى معملتهوش يا شيخه نورهان
نورهان بصړاخ وهى تترك الطعام وتقف انا مش شيخه افهموا بقى 
بطلوا تقوليلى يا شيخه ويا حاجه 
انا لسه صغيره لبست نقاب يقولوا شيخه 
انا تعبت تعبت 
نورهان بصوت حزين انا مش عارفه انا مالى يا عبدالله
انا عارفه انك عمرك ما اجبرتنى على حاجه 
وانى لبست النقاب بإرادتى ودا علشان اقرب من ربنا 
بس كلام الناس والفيس والبنات اللى عرفتهم جديد على النت غيروا دماغى 
لقتنى مش عارفه انا بعمل ايه
عبدالله بعتاب وانا فين من دا كله 
سالتك مره واتنين وتلاته مالك وقولتلك هستنى تكلمينى وتحكيلى مالك 
بس انت كنت بتبعدى
وبتعاندى نفسك 
انت كده بتخسرى نفسك وبتخسرى اللى حواليكى
اكيد فيه حاجه كبيره حصلت انك تعملى دا كله
بعيدا عن حوار النقاب اللى ماسكه فيه دا 
النقاب حجه وخلاص 
انما فيه حاجه تانيه وانا لازم اعرفها 
نورهان بتهرب مفيش حاجه 
انا بس حسيت انى لسه صغيره على الخنقه دى 
عبدالله بهدوء ولما لبستيه اول مره مقولتيش أنه خنقه ليه 
دا انت وقفتى ل مامتك علشان تلبسيه وفضلتى تزنى عليها فتره طويله 
وفى الاخر تقولى كده مش عارف اصدقك
نورهان وهى تبتعد عنه وتنظر بعيدا عادى يعنى غيرت رأى 
ايه اللى فيها 
عبدالله بصبر مفيش فيها حاجه 
وانا عمرى ما كنت اغصبك تلبسيه اصلا
بلاش حوار النقاب دا خالص 
ايه علاقه انك تقلعيه ب انك تبطلى صلاه 
او انك تتكلمى بالطريقة دى 
نورهان بإصرار على الخطأ مين قال انى بطلت أصلى 
انا بس كنت مشغوله على التليفون ف كنت بنسى 
انما عادى يعنى مفيش حاجه
انما طريقه كلامى دى 
ف علشان يكون ليا شخصيه 
انت عايز تكون مسيطر وتلغى شخصيتى 
وانا بحافظ على